Hiep Hiep Hoera.

Henk ligt over een stoel te slapen, met z’n buik op de zitting. Zijn hoofd zit in een emmer. Henk + stoel liggen onder een doek.

De doek wordt weggetrokken en doet vervolgens dienst als projectiescherm annex achterdoek. Op dit scherm zien we gedurende het stuk een uitgedoofde kaars aanspringen en teruggroeien naar de originele vorm. De kaars staat op een taart, vastgehouden door een manspersoon.

Henk wordt wakker met een hoest/kotsbui in de emmer. Hij staat op met emmer op z’n hoofd, haalt emmer weg en veegt z’n gezicht af. Hij heeft een kerstmuts op.

Het jaarlijkse ochtendritueel begint.

Muziekje…
Henk zet Julio Iglesias op: ‘Amor amor amor’.

Effe wassen…
Geeft deo-douche door kleren heen.

Ontbijten…
Neemt een slok bier.

Tandenpoetsen…
Spuit mondspray in z’n broek.

Hé lul, wakker worden!
In z’n broek…

Pakt kaart van de muur

“Beste Henk,

Nog gefeliciteerd met je verjaardag.

Henk.”

Zo. Die kunnen we weer bewaren voor volgend jaar. Verjaardag. Ver-jaar-dag. Het is levenslang. Verjaart nooit. En elk jaar weer een pijnlijke stilte als het klokje verder tikt.

Dan maar doen of ik niet jarig ben.

[…]

Nou, dat helpt geen zak.

Je weet het toch. Je vergeet eerder je achterste dan je verjaardag. Diep van binnen steken de kaarsjes zichzelf toch wel aan.
En anders Frida wel.

Zet muziek uit.

Waarom moest je godverdomme uitgerekend op mijn verjaardag weggaan? “Dit is het beste cadeau wat ik je kan geven, dat zal je later wel begrijpen.”
Wat? Wat? Wat? Frida, luister nou. Wat is er te begrijpen?
“Dit is het beste cadeau…” Hoe verzin je het bij elkaar? Je steekt toch niet iemand in z’n rug omdat je weet dattie messen spaart?

Gisteren begonnen met zuipen. Soms werkt het. Lekker thuis gebleven en weer als laatste weggegaan. Vanmorgen. Vandaag. Hoe laat is het nu? Fuck, nog een half uur jarig.
Weer niet gekomen.
Je was er weer niet.
Niet gebeld. Niemand – for the record.
Geen kaartje. Als ik nou verhuisd was. Niks.
Was gewoon thuis.
Weer niks – off the record.
Sterker nog, het was een dubbele verjaardag: 10 jaar niks. Ik heb 10 jaar niks gekregen en ik kan het niet ruilen.
Richard belt ook niet meer.

Henk neemt slok uit een oud glas.

Op Richard, lul de behanger eersteklas!

Henk neemt slok uit fles.

En Frida, trutje numero uno!

Henk neemt nog een slok.

En hun kutkinderen: Henk, Henk, en Henk!

Henk gooit fles weg.

Jajaja, je hebt gelijk, Friet. Maggik zo niet zegge. “Je mag niet op Riesh afreageren, het blijft je broer. En ze heten Pedro, Antonio en Julio. Want Riesh houdt zo van paella en ik van Julio. Weet je toch.”

Julio Iglesias. In z’n regenjas.

Henk zet muziek op. Julio Iglesias. ‘Quiereme mucho’.

Botergladde glijer. Vinje leuk hè. Houje van hè. Olijfoliebol. Lijkt wel een Sint Bernard, zoals die kwijlt. Net als Richard. Van je familie moet je ‘t maar hebben. Het blijft je broer. Daar heb ik een broertje doet aan.

Henk gaat Julio Iglesias nadoen en meezingen.

Wil je dit dan!
Wil je dit!
Wil je me dan!
Dan wel!
Kom dan! Kom dan!
Ik sta hier!
Ik ben godverdomme toch jouw Julio?
Altijd jouw Julio!

Henk gooit muziek uit.

Er valt een envelop op de grond. Henk kijkt er naar maar wacht lang met oprapen. Hij maakt de envelop open. Er zit een cd + briefje in.

“Beste Henk.

Voor je verjaardag mag je een tangocursus uitzoeken. Hier alvast een cd-tje om in de stemming te komen.

Henk.”

Eikel. Vorig jaar salsa. Het jaar daarvoor ook zoiets. Weet ik veel. Maar altijd alleen hè. Ze willen me niet. Ik zou ook niet met mezelf meegaan.
Frida wilde me altijd. En ik wil alleen als Frietje…
En tango alleen is als… dat je dan… is als…

Lekker goedkoop kopietje. Mocht zeker weer niet teveel kosten.

“Dit is het beste cadeau wat ik je kan geven, dat zul je later wel begrijpen.” Frida, ik begrijp het niet en het is nu al veel later kan het niet meer worden.
Waarom kom je niet nou niet gewoon terug? Dat begrijp ik tenminste: terugkomen. Maar dat weggaan. Altijd dat weggaan. Kunnen ze daar niet iets voor uitvinden?
Ik kan toch moeilijk in m’n eentje op tangoles. Toch? Frida?

Ik zet gewoon alvast een muziekje op.

Henk zet muziek op. Julio Iglesias: ‘La Cumparsita’.

Kom Frida, gaan we dansen. Kom maar. Gezellig toch zo? Net als vroeger. Ga je nu nooit meer weg? Gefeliciteerd. En van je hiep hiep hoera.

Henk luistert en aait de stereo en zichzelf. Hij gaat bij de stereo liggen.